Het is 5u30 en ik word wakker van de eerste zonnestralen op mijn gezicht. Wanneer ik mijn ogen open zit de hond al naar me te staren, wachtend op de start van de ochtend. Aangezien het ’s nachts zo koud wordt heb ik eerst drie dikke lagen dons van me af te werpen. Ik rek me uit, knuffel de hond en nestel mijn voetjes in mijn sloffen. Dan
slof slof slof
ik naar het raam. Ik open het raam en snuif de ochtendlucht. Ook de velden hebben nog een dikke laag van donzige mist over hun. De zonsopgang is prachtig.
Ik zet mezelf een pot koffie, gooi mijn schoenen aan en open alvast de voordeur. De hond sprint naar buiten voor zijn persoonlijk ochtendritueel. Ik gooi snel een dikke trui en ontspannen broek aan en ga met mijn pot koffie op wandel, buiten
in de natuur.
De hond dartelt verder in de velden als een jong reetje dat zijn weg naar moeder ziet.
Ik wandel voorbij de twee grote bomen die me vol vertrouwen staan op te wachten, hun kruinen dansend in een opkomend briesje. Het beekje langs het wegje ziet er maar ijzig uit en kabbelt met me mee op wandel. De hond waagt af en toe een slokje. Ik krijg er zelf dorst van en vul mijn drinkfles aan het beekje.
We komen aan een stuk heide in een open ruimte in het bos. Het lijkt wel een verborgen kamer. In de open ruimte heb ik een opslagruimte met droog hout voor het vuur. Ik sprokkel wat samen en keer vervolgens terug via het heuvelpad.
Een konijntje zit langs de kant en schrikt even van onze aanwezigheid. De hond kijkt vragend op naar mij. Ik beloon de afwachting van het konijntje met een rustige glimlach. De hond paradeert trots verder aan mijn zijde. We leven in een symbiose in onze biotoop.
Wordt vervolgd…
panono panono 